Na de Eerste Wereldoorlog waart er een vernieuwingsdrang door Nederland. Kunstenaars keren zich af van de traditionele kunst. In 1917 richt kunstenaar, architect en criticus Theo van Doesburg het tijdschrift ‘De Stijl’ op, waarin kunstenaars, vormgevers en architecten hun vernieuwende ideeën over kunst kunnen publiceren. In een mum van tijd weet hij onder andere Gerrit Rietveld, Bart van der Leck en Vilmos Huszar aan het tijdschrift te verbinden. Ook Piet Mondriaan doet mee. Met zijn abstracte kunst, primaire kleuren en zwart-witte lijnenspel is hij het grote voorbeeld voor De Stijl.

De kunstenaars, architecten en vormgevers van de Stijl geloven dat zij met innovatieve en abstracte kunst de samenleving kunnen moderniseren. Daarvoor moeten wel alle kunstvormen samenwerken; en alles om ons heen moet opnieuw worden vormgegeven: meubels, huizen en zelfs steden. Zo groeit De Stijl uit tot een internationale beweging.

De Stijl is daarmee – samen met Bauhaus – van grote invloed op hoe de wereld om ons heen er uit ziet. Door het zo kenmerkende primaire kleurgebruik, de abstracte vormentaal en rechte lijnen ook in architectuur, interieur, meubels, mode en reclame te gebruiken, hoopt De Stijl zijn doel te bereiken: een betere en moderne samenleving. Beroemde voorbeelden zijn Gerrit Rietvelds rood-blauwe stoel, de Bruynzeelkeukens van Piet Zwart, woonwijk Papaverhof van Jan Wils in Den Haag en de Nirwanaflat van Jan Duikers, ook in Den Haag. Het ultieme doel was als alle kunstdisciplines in elkaar zouden versmelten tot een totaalkunstwerk. Tot op de dag van vandaag inspireert De Stijl kunstenaars, architecten, designers, reclamemakers, popartiesten – en juristen.